Woensdagnacht voor het slapen gaan las ik nog even een laatste app. Bleek Wiebe op 74-jarige leeftijd te zijn overleden…. Onbegrijpelijk: rondom de kerst toen ik nog bij hem was leek alles nog zo goed te gaan. Uiteraard zat hij regelmatig aan de zuurstof maar de praatjes waren als vanouds. Broer Jan toonde nog de mooie handdoek die hij van de dorsvlegels had gekregen. Alles leek zo gewoon……
Wiebe speelde in mijn jeugd als speler in het eerste elftal van de v.v. T.F.S. en speelde daarin soms een belangrijke rol. Aan het einde van het seizoen 1968-1969 speelde het eerste elftal twee beslissingswedstrijden tegen Warga. In de verlenging scoorde Wiebe met een mooie omhaal de beslissende treffer en was promotie naar de vierde klasse een feit.
Wiebe heeft veel voor de voetbalvereniging betekend en was er tot op zijn laatste dag bij betrokken. In de jaren zeventig was hij onder andere trainer van de welpen en zat hij in de kantinecommissie. Eind jaren zeventig speelde ik met Wiebe in het derde elftal. Ze noemden hem altijd “dikke Wiebe”. Waarom weet ik niet…….. In het seizoen 1979-1980 werd Wiebe leider van het eerste elftal. Verder was Wiebe in 1983 een van de vele vrijwilligers bij de bouw van ons clubhuis met kleedgelegenheid. De laatste jaren was hij met broer Jan de beheerder van de sleutels van ons sportcomplex. Bij het ophalen van de sleutels hadden we altijd even een praatje: over het weer, de toekomst van de club of het irritante geluid van het loszittende touw aan de vlaggenmast bij Ate. Dit alles zal ik zeker gaan missen…..
Naast het voetballen was Wiebe ook een goed schaatser. In 1970 wist hij zus Jantsje de estafette wedstrijd te winnen. Op de baan zelf zorgde Wiebe voor de muziek. We hadden wat dat betreft dezelfde hobby: het draaien van muziek. In de periode leende ik dan ook regelmatig de apparatuur van Wiebe. Dit voor een feestje in het clubhuis of het café. Toen ik voor de kerst bij hem was met het installeren van de muziek voor de kerstwandeling hadden we het nog even over deze periode. Wiebe had nog wat oude apparatuur op zolder staan en na oud en nieuw zouden we hier gezamenlijk nog een keertje naar kijken. Helaas zal dat er niet van komen…..
Met Wiebe is een van de weinig dorpsfiguren uit ons midden verdwenen. Wie kent hem namelijk niet. Zoals reeds gezegd kwamen vele voet- en korfballers door de jaren heen bij Wiebe aan de deur om de sleutels van het clubhuis op te halen. Verder zag je hem regelmatig fietsend of met de nieuwe auto in het dorp. Afgelopen najaar fietste hij nog over de Klamersreed. Ik was in het weiland aan het bramen plukken. Plotseling een kreet vanaf de weg: “wist wol jonkje dat dat net mear mei? Se kinne dy wol oppakke”. Dat was Wiebe! We kennen Wiebe ook van het vissen op de “dam” bij de klokkenstoel. Menig voorentje wist hij daar uit het water te halen.
Wiebe was in woord en gebaar altijd nadrukkelijk aanwezig. Bij het voetbalveld maar ook bij de jeu de boulers en de biljarters in ons dorp. Door het plotselinge overlijden van Wiebe zal het ook daar stiller worden. En wat te denken in huize v.d. Heide: vorige week vrijdag zag ik broer Jan ’s middags alleen aan tafel zitten. Twee dagen daarvoor raakte omstreeks die tijd de andere stoel aan tafel definitief leeg. Ook bij broer Jan zal het nu stiller zijn……
Wiebe is op te jonge leeftijd gestorven. Het had nog zo mooi kunnen zijn. Mooi dat hij nog heeft kunnen genieten van de reünie van vorig jaar. Persoonlijk en als voetbalclub zullen we Wiebe zeker gaan missen. Jan, Jantsje en verdere familieleden sterkte gewenst in deze moeilijke periode. Wij leven met jullie mee en met jullie zullen we Wiebe nimmer vergeten.
”The sound of silence” (Simon and Garfunkel)
Namens de voetbalvereniging,
Pieter Postma
9 januari 2018
Mei 2016 tijdens het Veteranentoernooi.